Skrajnym przykładem użyteczności tej metody jest zastosowanie pełnego odżywiania pozajelitowego w zespole krótkiego jelita. Zespół ten występuje po bardzo rozległej resekcji jelita spowodowanej np. skrętem jelita środkowego, martwiczym zapaleniem jelit, mnogimi niedrożnościami i in. (p. str. 432). Przed erą hiperali- mentacji zespół ten prowadził nieodwołalnie do wyniszczenia i zgonu na skutek ciężkiej biegunki spowodowanej skróceniem czasu pasażu jelitowego oraz zaburzeń wchłaniania.
W chwili obecnej, dzięki możliwości wyłączenia funkcji przewodu pokarmowego, możliwe jest utrzymanie przy życiu dzieci, u których po resekcji pozostało tylko
-11- 13 cm jelita cienkiego (25, 34). Długotrwałe żywienie pozajelitowe, czasem kilkunastomiesięczne, pozwala na powolną adaptację przewodu pokarmowego do zmienionych warunków poprzez wyrównawczy przerost pozostawionego jelita do długości niemal dziesięciokrotnie przewyższającej pierwotnie pozostawiony fragment
