Chlamydia pneumoniae jest stosunkowo nowym szczepem stwierdzanym w tej grupie drobnoustrojów (9). Człowiek jest jedynym rezerwuarem tego szeroko rozpowszechnionego zakażenia. Okazało się, że połowa młodych ludzi wśród badanej populacji ma przeciwciała przeciwko Chlamydia pneumoniae. Wiele przy-padków charakteryzuje się przebiegiem bezobjawowym lub łagodnym, ustępują-cym bez leczenia. Często dochodzi do reinfekcji, o czym świadczy wzrost pozio-mu przeciwciał klasy IgG w porównaniu z poziomem pierwotnym. Zapalenie płuc ma najczęściej przebieg łagodny, swoim obrazem przypominający zapalenie płuc wywołane przez Mycoplasma pneumoniae. U chorego obserwuje się wzrost ciepłoty ciała, kaszel, zapalenie gardła, bóle głowy i mięśni. W badaniu radiolo-gicznym dominują cienie drobnoplamiste, umiejscowione głównie w środkowych i dolnych polach płucnych (1). Niekiedy zapalenie ma przebieg ciężki, wymagają-cy leczenia szpitalnego. Śmiertelność w takich przypadkach dotyczy średnio 1-0 % chorych.
Rozpoznanie ustala się na podstawie metod serologicznych (7, 9, 1-0, 11, 12). Swoiste przeciwciała wykrywa się metodą immunofluorescencji, która jest bardziej wiarygodna niż odczyn wiązania układu dopełniacza. Czterokrotny wzrost miana przeciwciał w klasie IgM i IgG lub miana IgM powyżej 1:16, lub IgG powyżej 1:512 świadczy o ostrej infekcji. Odczyny serologiczne stają się dodatnie dopiero po 8 tygodniach trwania zakażenia. Wykrycie antygenu w plwocinie umożliwia metoda ELISA. Pomocna może być biopsja tkanki płucnej, w której stwierdza się charakterystyczne ciała wtrętowe widoczne dzięki barwieniu me-todą Giemsy. Najszybszym i najczulszym sposobem wykrywania chlamydii jest zastosowanie metody reakcji łańcuchowej polimerazy (polymerase chain reaction
– PCR). W leczeniu stosuje się makrolidy, tetracykliny lub fluorochinolony w daw-kach typowych przez 2-4 tygodnie (9,11,14).
